สิ่ง
ที่ข้าพเจ้าจะเล่าให้ฟังต่อไปนี้เป็นเรื่องราวชีวิตของ " แม่ "
เป็นเรื่องราวและบทบาทชีวิตฃองผู้เป็นแม่นี้ "ยิ่งใหญ่ไพศาล
รักลูกเท่าชีวา" เรื่องมีอยู่ว่า วัน อังคาร์ ที่ 25 มิถุนายน 2544 ช่วงเวลา
22:00-23:00 มีเสียงความเจ็บปวดและเสียงเด็กทารกร้อง
ผมได้ถือกำเนิดลืมตาดูโลกครั้งแรก แม่เจ็บปวดมากแต่ยังมีรอยยิ้มกว้างๆ
มองผม ผมตอนเด็กๆซนมาก เคยเถียงแม่แอบโกรธแม่ตลอดมา
จนวันหนึ่งผมเถียงแม่จนแม่ผมเงียบและเดินเข้าห้องไปอยู่นาน
ผมจึงเดินเข้าไปเห็นแม่นั่งร้องไห้อยู่ ผมจึงเข้าไปกอดแม่ ขอโทษแม่
จากนั้นตลอดมาผมไม่เคยเถียงแม่อีกเลยแล้ววันหนึ่งที่บ้านผมตอนนั้นช๊อตเงิน
มากๆ ผมเรียนอยู่ ป.4 ผมกลับมาบ้านหิวมาก พอเดินเข้าไปผมเห็นแม่นั่งนิ่งๆๆ
น้ำตาไหลที่ละนิด ผมเดินเข้าไปถามแม่
เป็นไรไหมแม่เงียบแล้วลูบหัวผมเบาๆ แม่บอกว่าตอนนี้เราไม่มีเงินเหลือเลย
ผมหิวมากแต่ผมก็กัดฟันกลืนน้ำตัวเองแล้วหลับไป
ต้องบอกได้เลยนะครับว่า ช่วงนั้นแย่มาก ตอนนั้นผมอยู่ ป.5
บ้านทำงานค้าขายพอช่วงนั้นเศรษกิจดีขึ้น
ผมกับเพื่อนและแน่นอนครับว่าต้องทำเรื่องไม่ดีแน่และผมก็อยากให้แม่อยากลอนนี้คือ
รักใดเล่ารักแน่เท่าแม่รัก ผูกสมัครลูกมั่นมิหวั่นไหว
ห่วงใดเล่าเท่าห่วงดังดวงใจ ที่แม่ให้กับลูกอยู่ทุกครา
ยามลูกขื่นแม่ขนตรมหลายเท่า ยามลูกเศร้าแม่โศกวิโยคกว่า
ยามลูกหายแม่ห่วงคอยดวงตา ยามลูกมาแม่หมดลดห่วงใย
